Ik zie ‘m twijfelen - misschien komt dat door mijn tatoeages. Ik geef toe, achteraf waren die misschien niet zo’n goed idee, zeker in mijn beroep, maar als je jong bent denk je soms dat je dat soort dingen nodig hebt om serieus genomen te worden. Tegenwoordig heeft elke registeraccountant bad motherfucker op zijn voorhoofd getatoeëerd, maar dat kon ik toen nog niet weten.
Lees dit verhaal!
De nachtopvang bleek op een zijstraat van de Morsweg te zitten, vlakbij de Morspoort. Ik wilde uitstappen, maar Rammy hield me tegen. ‘Komt goed,’ zei hij. Zijn schichtige ogen rustten een tel op mijn gezicht en schoten weer weg. Eenmaal uitgestapt kwam hij nauwelijks boven de auto uit. Zijn handen verdwenen diep in de zakken van zijn vlekkerige donsjas. Met een verbaasd gemompel dat ook een kuch had kunnen zijn haalde hij iets uit zijn zak. Hij keek ernaar, haalde zijn schouders op en reikte het me aan. Toen sloeg hij de portier dicht. In mijn hand hield ik een zilveren lijst met daarin een foto van mevrouw. ‘Zozo,’ zei de taxichauffeur, over zijn schouder meekijkend. ‘Als dat echt zilver is, is het behoorlijk wat geld waard.’
Toen ik weer opkeek, was Rammy verdwenen.
Lees dit verhaal!
In de lift had ik plotseling de hoop dat zich het afgelopen etmaal op de elfde verdieping een transformatie had voorgedaan; dat dadelijk, als de liftdeuren opengingen, zou blijken dat aan de betonnen waste lands een kantoortuin was ontsproten; dat de hele vermaledijde verdieping met liftschacht en al verdwenen zou zijn. Ik stelde me voor hoe in het vernevelde licht van oneindig dimbare led-lampen leliewitte bureaubladen zich ondiep geworteld hadden in stikstofrijk tapijt, hoe bonzaibomen uitgegroeid waren tot bureaustoelen, uit archiefkast en afzetwand borders waren ontstaan… En riep mezelf tot de orde: genoeg gedicht voor vandaag.
Lees dit verhaal!